اثر استفاده از بریس زانو مدرج بر دامنه فعالیت الکتریکی عضلات در افراد دارای زانو ضربدری طی راه رفتن

مقدمه و اهداف راه رفتن طی سال­ های اول زندگی فراگرفته می­شود. در حدود 7 سالگی به تکامل می­رسد و تا 60 سالگی در همان سطح باقی می­ماند. این فعالیت تحت تاثیر عواملی مانند عارضه زانوی ضربدری قرار می­گیرد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثرات استفاده از بریس زانو بر فعالیت الکتریکی عضلات در افراد زانوی ضربدری طی راه رفتن بود. مواد و روش­ ها 15 پسر دارای زانوی ضربدری (سن: 3/026±25/03سال، قد 0/06±1/76 سانتی­متر، وزن 1/10±83/53 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 3/45±30/23 کیلوگرم بر متر مربع) داوطلب شرکت در پژوهش شدند. راه رفتن در دو مرحله بدون بریس زانو و با بریس زانو انجام شد. از دستگاه الکترومایوگرافی برای ثبت فعالیت الکتریکی عضلات استفاده شد. از آزمون تی زوجی برای تحلیل آماری استفاده شد. تمام تحلیل­ ها در سطح معناداری 0/05 بود. یافته­ ها یافته­ های پژوهش حاضر نشان­دهنده کاهش معنادار فعالیت الکتریکی عضله سرینی میانی در فاز­های تماس پاشنه، میانه استقرار و جداشدن پاشنه از زمین بود (0/05˂P). همچنین فعالیت الکتریکی عضلات پهن داخلی (0/001=P؛ 1/52=d)، پهن خارجی (0/009=P؛ 1/16=d) و عضله نیم­وتری (0/001=P؛ 1/85=d) نیز کاهش معناداری را طی فاز اتکای راه رفتن نشان دادند. نتیجه­ گیری کاهش معنادار فعالیت الکترومایوگرافی عضلات چهارسرران و سرینی میانی در افراد دارای زانوی ضربدری ممکن است با بهبود کارایی راه رفتن مرتبط باشد.